Το παρακάτω κείμενο είναι γραμμένο από τον Dj ALX και ισχύει άπειρα:
(πείτε γνώμες σε σχόλιο όποιος θέλει)
Ακούω πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό από ράππερς (γνωστούς μου και μη), την έκφραση “δώσ’ μου ένα beat να το πατήσω”…
Δεν ξέρω εάν απλά είναι η νέα ορολογία και στην ουσία να εννοούν το ίδιο πράγμα.
Δεν ξέρω εάν είναι λόγω ηλικίας ή λογω γούστου ή λόγω ωρών πτήσεως στη μουσική παραγωγή. Πάντως κάτι δεν μου κάθεται καλά…
- Δώσ’ μου ένα beat να το πατήσω…
Μου φέρνει και λίγο σε μοναξιά αυτή η κακόμοιρη ατάκα. Εγώ κάνω το beat μόνος μου σε μια γωνιά της πόλης, στο στέλνω μέσω ιντερνετ και εσύ κάπου σε μια άλλη γωνιά το “πατας” και χαίρεσαι εσύ και πέντε φίλοι.
Εμείς παλιά δεν “πατάγαμε” ο ένας τα beat του άλλου. Τα κομμάτια και οι δίσκοι ήταν αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Μετράγαμε τα κουπλέ, τα μέτρα (τις μπάρες), βάζαμε γέφυρες μεταξύ των ρεφραίν και κουπλέ, συζητούσαμε το θέμα του κομματιού, δεν δυστάζαμε να αλλάξουμε το ρεφραίν ούτε μια ούτε δύο φορές εάν χρειαζόταν. Και όλ’ αυτά όλοι μαζί. Συλλογικά και όχι μόνοι και αποκομμένοι.
Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν είχε λόγο στο πώς να ειπωθεί ένα ραπ (ερμηνεία), στο πόσο μεγάλο πρέπει να είναι ένα ραπ, στο πού να μπεί η γέφυρα, στο τί εισαγωγή θα είχε το κομμάτι. Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν διαφωνούσε με τον ράππερ ένα ολόκληρο απόγευμα για το πώς θα πρεπε να στηθεί το ρεφραίν. Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν για ένα τετράωρο έψαχνε να βρεί το σωστό ταμπούρο (snare) και όταν το έβρισκε δοκίμαζε πολλά διαφορετικά πράγματα με eq και compression για να είναι ακριβώς αυτό που σκεφτόταν και να ταιριάζει και με την φωνή του ράππερ.
Οι κλασσικοί δίσκοι που όλοι έχουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους, είτε μιλάμε για Terror X Crew, FF.C, Παρεμβολές, ΖΝ ή και Razastarr, δεν ήταν συλλογές από πατημένα beats με κάποια ραπς που τυχαίνει να γκρουβάρουν πάνω στο ρυθμό. Ήταν ολοκληρωμένες παραγωγές. Ήταν beats που κατέληγαν παραγωγές. Και τότε τα beats δικαίως ονομάζονταν παραγωγές. Δεν κυκλοφορούσαν “βαφτισμένα” άλμπουμ με 16 πατημένα beats “βαφτισμένα” κι’ αυτά σε παραγωγές. Μόνο στην περίπτωση ενός mixtape ένα instrumental θα ‘πρεπε να είναι έρμαιο του “πατήματος” του ράππερ.
Γιατί όπως και να το κάνουμε ένας ολοκληρωμένος δίσκος με 16 κομμάτια, μια ολοκληρωμένη παραγωγή με αισθητική και λόγο ύπαρξης, χρειάζεται και απαιτεί οκτώ ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα, τέσσερις εβδομάδες το μήνα, και οκτώ μήνες του χρόνου για να ολοκληρωθεί.
Όποιες και να ‘ναι οι εκπτώσεις που η σημερινή εποχή, δικαίως ή αδίκως, επιτάσσει, καμία έκπτωση στον χρόνο που απαιτεί ένας δίσκος δεν μπορεί να γίνει.
Ο,τιδήποτε λιγότερο, φαίνεται… ή μάλλον ακούγεται…
Δεν ξέρω εάν απλά είναι η νέα ορολογία και στην ουσία να εννοούν το ίδιο πράγμα.
Δεν ξέρω εάν είναι λόγω ηλικίας ή λογω γούστου ή λόγω ωρών πτήσεως στη μουσική παραγωγή. Πάντως κάτι δεν μου κάθεται καλά…
- Δώσ’ μου ένα beat να το πατήσω…
Μου φέρνει και λίγο σε μοναξιά αυτή η κακόμοιρη ατάκα. Εγώ κάνω το beat μόνος μου σε μια γωνιά της πόλης, στο στέλνω μέσω ιντερνετ και εσύ κάπου σε μια άλλη γωνιά το “πατας” και χαίρεσαι εσύ και πέντε φίλοι.
Εμείς παλιά δεν “πατάγαμε” ο ένας τα beat του άλλου. Τα κομμάτια και οι δίσκοι ήταν αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας. Μετράγαμε τα κουπλέ, τα μέτρα (τις μπάρες), βάζαμε γέφυρες μεταξύ των ρεφραίν και κουπλέ, συζητούσαμε το θέμα του κομματιού, δεν δυστάζαμε να αλλάξουμε το ρεφραίν ούτε μια ούτε δύο φορές εάν χρειαζόταν. Και όλ’ αυτά όλοι μαζί. Συλλογικά και όχι μόνοι και αποκομμένοι.
Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν είχε λόγο στο πώς να ειπωθεί ένα ραπ (ερμηνεία), στο πόσο μεγάλο πρέπει να είναι ένα ραπ, στο πού να μπεί η γέφυρα, στο τί εισαγωγή θα είχε το κομμάτι. Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν διαφωνούσε με τον ράππερ ένα ολόκληρο απόγευμα για το πώς θα πρεπε να στηθεί το ρεφραίν. Ο beatmaker γινόταν παραγωγός όταν για ένα τετράωρο έψαχνε να βρεί το σωστό ταμπούρο (snare) και όταν το έβρισκε δοκίμαζε πολλά διαφορετικά πράγματα με eq και compression για να είναι ακριβώς αυτό που σκεφτόταν και να ταιριάζει και με την φωνή του ράππερ.
Οι κλασσικοί δίσκοι που όλοι έχουν σε περίοπτη θέση στη δισκοθήκη τους, είτε μιλάμε για Terror X Crew, FF.C, Παρεμβολές, ΖΝ ή και Razastarr, δεν ήταν συλλογές από πατημένα beats με κάποια ραπς που τυχαίνει να γκρουβάρουν πάνω στο ρυθμό. Ήταν ολοκληρωμένες παραγωγές. Ήταν beats που κατέληγαν παραγωγές. Και τότε τα beats δικαίως ονομάζονταν παραγωγές. Δεν κυκλοφορούσαν “βαφτισμένα” άλμπουμ με 16 πατημένα beats “βαφτισμένα” κι’ αυτά σε παραγωγές. Μόνο στην περίπτωση ενός mixtape ένα instrumental θα ‘πρεπε να είναι έρμαιο του “πατήματος” του ράππερ.
Γιατί όπως και να το κάνουμε ένας ολοκληρωμένος δίσκος με 16 κομμάτια, μια ολοκληρωμένη παραγωγή με αισθητική και λόγο ύπαρξης, χρειάζεται και απαιτεί οκτώ ώρες την ημέρα, πέντε μέρες την εβδομάδα, τέσσερις εβδομάδες το μήνα, και οκτώ μήνες του χρόνου για να ολοκληρωθεί.
Όποιες και να ‘ναι οι εκπτώσεις που η σημερινή εποχή, δικαίως ή αδίκως, επιτάσσει, καμία έκπτωση στον χρόνο που απαιτεί ένας δίσκος δεν μπορεί να γίνει.
Ο,τιδήποτε λιγότερο, φαίνεται… ή μάλλον ακούγεται…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου